Artykyły 24 – pozycjonowanie, artykuly seo, presell

Według obliczeń wykonanych przez O. K. Kostko, specjalistę z Centralnego Obserwatorium Aerologicznego przy zastosowaniu na SSZ (znajdującym się na sorbicie oddalonej od Ziemi o 500 km) laserowego lokatora o następujących parametrach: średnica lustra odbierającego 25 cm, kąt widzenia 2, źródło promieniowania impulsowy laser satelitarny, szerokość filtru interferencyjnego 10 A. W obliczeniach przyjęto przezroczystość warstwy atmosfery równą 0,68. Obliczenia wykonano przy założeniu prawidłowego wyróżnienia poszczególnych rodzajów chmur oraz charakteru pokrycia powierzchni Ziemi z prawdopodobieństwem 0,1

Ważnym zadaniem w badaniach z kosmosu Ziemi i otaczającej ją atmosfery jest dalsze podniesienie jakości pomiarów. Temu celowi m.in. ma służyć zamontowanie lokatorów laserowych, zwanych w meteorologii lidarami, na pokładach automatycznych i pilotowanych SSZ. Na przykład aparaturą telewizji satelitarnej z SSZ nie można zmierzyć wysokości chmur, nie można też rozróżnić chmur najbardziej gęstych na tle powierzchni Ziemi, jeżeli albeda tych chmur i powierzchni Ziemi są takie same.

Podczas sondowań tygodniowych niezbędna jest przedstawiona w tabeli wartość minimalna wartość energii impulsu świetlnego. Eksperymentalne obliczenia wskazują, że aparatura laserowa zainstalowana na SSZ będzie mogła rejestrować echa wysyłanych promieni, jeżeli ośrodkiem czynnym lasera będzie: kryształ korundu z domieszką jonów (rubinowy); szkło satelitarne z domieszką neodymu lub fluoryt z dysprozem. Wybór ten uwarunkowany jest molekularnym oraz aerozolowym rozpraszaniem w troposferze i stratosferze.

Zdaniem specjalistów zastosowanie laserowych lokatorów na SSZ znajdujących się na orbicie oddalonej od Ziemi o około 300 km pozwoli na: badanie sondażowe stratyfikacji warstw aerozoli na wysokościach od 100 km do powierzchni Ziemi (gdy na drodze promieni laserowych nie ma chmur); bardzo dokładny pomiar satelitarny wysokości górnej granicy chmur oraz pionowej struktury zachmurzenia; rozróżnienie chmur na tle powierzchni Ziemi (mimo identycznego albedo); dokładniejsze wyróżnianie piętrowości chmur; wykrywanie chmur pierzastych; określenie gęstości chmur, a także koncentracji i rozmiarów budujących je cząstek; pomiar z dokładnością do kilkudziesięciu centymetrów absolutnych wysokości poszczególnych punktów Ziemi (bardzo ważne znaczenie w geodezji i kartografii); pomiar przezroczystości wód powierzchniowych (przy bezchmurnym niebie) itd.

Kamera satelitarna nie jest też w stanie wyróżnić chmur o małej gęstości na przykład chmur pierzastych. Radiometry które pracują w podczerwonym paśmie widma, w tzw. oknach przezroczystości atmosfery, pozwalają wprawdzie określić wysokość górnej granicy chmur, ale tylko wtedy, kiedy znana jest termiczna stratyfikacja atmosfery (zmiany temperatury z wysokością). Były robione liczne doświadczenia w tym zakresie, m.in. ośmiokanałowym radiometrem satelitarnym ITPR z SSZ NOAA 2; interferometremspektrometrem IRIS zainstalowanym na satelicie Nimbus 3 itd. Uzyskane wyniki, ze względu na zbyt jeszcze małą rozdzielczość i czułość satelitarnej aparatury pomiarowej, mają nadal raczej charakter jakościowy.

Nas jednak interesuje możliwość wykorzystania przestrzeni kosmicznej w celu lepszego poznania procesów zachodzących na Ziemi i w atmosferze ziemskiej oraz w jakim zakresie mogą temu służyć zarówno automatyczne SSZ, pilotowane statki kosmiczne, jak i wielkie stacje kosmiczne z załogami ludzkimi umieszczone na orbitach okołoziemskich lub na Księżycu prowadzące zdjęcia satelitarne.