Artykyły 24 – pozycjonowanie, artykuly seo, presell

czyje dzieła są u nas wystawiane?
Teresa Pągowska
Urodzona w Warszawie, zmarła 7 lutego 2007. Dyplom zdobyła w 1951 w PPWSP, gdzie studiowała malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem m.in. W. Taranczewskiego.
W 1988 została profesorem. Chociaż uprawiała przede wszystkim malarstwo sztalugowe, w latach 50, podobnie jak wielu innych twórców, zajmowała się też sztuką monumentalną (STARÓWKA GDAŃSKA, 1953).
Tematyczne i formalne cechy malarstwa pozwalają zaliczyć je do interesujących zjawisk z obszaru nowej figuracji. Nie jest to twórczość schematyczna, zamknięta w określonym module, lecz pulsująca świeżością odkryć przestrzennych. Pod tym względem wyróżniają się prace monochromatyczne z lat 70. (MONOCHROMATY). Warto zwrócić uwagę na wykorzystujące motywy kompozycje powstające od lat 90. – konstruowane z lekkością, wypełnione plamami świetlistych barw (ARBUZ CZERWONY, 1996), dekoracyjne, pełne wdzięku i humoru (KOT OBSERWATOR, 1995).
Artystka wykorzystuje w nich strukturę oraz barwę niezagruntowanego płóciennego podobrazia i kreśli znaki, operując kilkoma zaledwie ruchami pędzla. Prostota form, oszczędność środków, rezygnacja z malarskiego wyrafinowania, ujawniają sumę doświadczeń, której istotę można porównać do intensywności
formuły haiku. Bohaterami tych płócien są pojedyncze elementy: jeden owoc.
Interesująco zaowocowało także podjęcie przez Pągowską w latach 80. tematyki religijnej (w roku 1983 otrzymała I nagrodę w konkursie na obraz z motywem Zwiastowania).
Od 1963 roku malarka należała (honorowo – w efekcie pokazu prac w paryskiej Galerie Charpentier) do grupy Realites Nouvelles i Nouvelle École de Paris. Jest laureatką nagrody nowojorskiej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1990). Pisali o niej m.in.: Zdzisław Kępiński (w pracy z serii Współczesne malarstwo polskie, 1969) oraz Maciej Gutowski (w książce Teresa Pągowska, 1996). Okazję do nowych publikacji stanowiła rocznica 70. urodzin artystki, obchodzona w roku 2001.

Od chwili debiutu Teresa Pągowska brała aktywny udział w życiu artystycznym. W latach 50-54 uczestniczyła w Ogólnopolskich Wystawach Plastyki. Pokazała też swoje obrazy na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale w roku 1955.
W roku 1959 wzięła udział w Biennale Młodych w Paryżu. Już w tym czasie dała się poznać jako artystka wrażliwa przede wszystkim na dźwięczność barwy (podczas wystawy w Arsenale otrzymała nagrodę za całość prac). Cecha ta łączyła jej malarstwo z tradycją kolorystyczną, kontynuowaną przez grono pedagogów gdańskiej PWSSP,
czyli w tzw. szkole sopockiej. Współpraca z tym gronem zaowocowała też powstaniem obrazu MANIFESTACJA 1-MAJOWA W 1905 R. (1952) – jednego z najbardziej znanych przykładów realizmu socjalistycznego, który Pągowska malowała wraz z S. Teisseyre.
Obraz ten był jednak ewenementem w jej twórczości: od poetyki socrealizmu odeszła szybko i nieodwołalnie.

czyje dzieła są u nas wystawiane?
Jan MłodożeniecJeden z najwybitniejszych twórców polskiej szkoły plakatu. Autor ponad 400 plakatów, ilustracji. Wybitny projektant graficzny i malarz. Urodził się 8 listopada 1929 roku w Warszawie, zmarł 12 grudnia 2000 roku. Syn futurystycznego poety Stanisława Młodożeńca. W latach 1948-55 studiował grafikę i plakat w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na ul. Myśliwieckiej w Warszawie (przemianowanej później na ASP)
w pracowni prof. H. Tomaszewskiego, u którego uzyskał dyplom. Współpracował jako grafik z Polfilmem, WAG-iem, wieloma teatrami w Warszawie wydawnictwami PIW, Wydawnictwem Literackim oraz czasopismami: Ekran, Polska, Szpilki.
Laureat Ministra Kultury i Sztuki za twórczość z zakresie plakatu w 1969 roku. Zdobywca wielu nagród w kraju i zagranicą, m.in. na 1981 – JAJO WĘŻA, złoty medal, na 8. MIĘDZYNARODOWYM BIENNALE PLAKATU w Warszawie w 1980 roku złoty medal w dziedzinie prac reklamowych za CEPELIADĘ 78 oraz na Biennale Plakatu w Lathi, Finlandia (1983 – I nagroda).
Był wielokrotnym laureatem konkursu Najlepszy plakat Warszawy. Młodożeniec, znany przede wszystkim jako grafik, był również świetnym malarzem. Lubił malować na niewielkich formatach (A4), prostymi technikami jak np. tempera, często na papierze zeszytowym. Jego barwne tempery to pełne życia układy plam i linii, podporządkowane zawsze jakiejś wewnętrznej dyscyplinie.
Podobnie jak w pracach na papierze, również i w obrazach nasycone plamy barwne zamykał czarny kontur, czasem pojawiały się tu i ówdzie kropki i kreski. W swoim życiorysie Jan Młodożeniec napisał:
W ostatnich latach dużo maluję. Świadomie staram się malować rzeczy uśmiechnięte, gdzie kolor jest najważniejszy, a że to są motyle, drobiazgi na cześć sztuki, to moja sprawa. Marzą mi się obrazy nieprzedstawiające. Sam kolor. Każdy kolor jest dobry, aby we właściwym sąsiedztwie.
W ostatnich lata Młodożeniec malował przesycone lirycznym humorem prace, w których opowiadał o codziennym życiu z perspektywy wędrującego po świecie wróbla. Artysta identyfikował się z pospolitym wróblem i podpisywał swoje prace jako Jan Moineau, czyli Jan Wróbel.

Teresa Pągowska zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość na kolory. W drugiej połowie lat 50. większy nacisk kładła na ekspresyjne wartości barwy. Tendencja ta znalazła rozwinięcie w kompozycjach z lat 60., powstałych w dużej mierze pod wpływem P. Potworowskiego, z którym zawarła znajomość i współpracowała w latach pracy w gdańskiej PWSSP.
W przeciwieństwie do Potworowskiego, którego domeną był pejzaż, a z czasem wyrosłe z niego malarstwo abstrakcyjne, Pągowska skupiła się na postaci ludzkiej. Właśnie w latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w dynamicznych układach.
Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta (prace układają się w cykle: DNI, PRZEMOC, WNĘTRZA ZAMKNIĘTE, FIGURY MAGICZNE). Artystka chętnie operuje gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru.
Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter. Częstokroć robią oni wrażenie niematerialnych barwnych refleksów cielesnych pierwowzorów. W obrazach tych zaakcentowana jest przede wszystkim atmosfera intymnych zbliżeń i napięć między ukazywanymi osobami.